Wrocław odgruzowywano jeszcze 20 lat po wojnie. Cegły na ulicach i zniszczone budynki były codziennością

Powojenny Wrocław był bardzo zniszczonym miastem. Według badań historyków aż 68 procent obiektów było uszkodzonych lub nie nadawało się do dalszego użytkowania. W efekcie zlikwidowano nawet 52 tysiące mieszkań. W północnej i zachodniej części Wrocławia zniszczenia obejmowały nawet 90 procent wszystkich budynków, z kolei najwięcej uchowało się w dzielnicach południowych i wschodnich - od 10 do 30 procent.

Odbudowa Wrocławia zaczęła się od uruchomienia pierwszych zakładów produkcyjnych, natomiast pierwsi mieszkańcy na Ziemiach Odzyskanych zajmowali budynki głównie na przedmieściach wokół zniszczonego w dużym stopniu centrum.

Z centrum wywieziono około 25 milionów ton gruzu. Dziś taki ciężar wymagałby zaangażowania 60 tysięcy ciężarówek.

Odgruzowywanie miasta trwało aż do połowy lat 60., choć rozpoczęto je zaraz po zakończeniu wojny. Problemy z organizacją i brak gruntownego planu sprawił, że jeszcze kilka lat po wojnie w Rynku leżały cegły, żwir i drewniane elementy obiektów wokół. Sprzątnięto je dopiero z okazji przygotowań do Wystawy Ziem Odzyskanych, około 1948 roku.

Dopiero od 1955 roku robotnicy zajmowali się porządkowaniem osiedli bezpośrednio sąsiadujących ze Starym Miastem. Niestety, koncentrowali się oni głównie na wyburzeniach, a to spowodowało w mieście tylko zwiększenie ilości całego gruzy, który zalegał na ulicach nawet do połowy lat 60.

Cegły pochodzące zarówno z kompletnie zniszczonych, jak i nieznacznie uszkodzonych budynków, były wykorzystywane przez Miejskie Przedsiębiorstwo Rozbiórkowe. Następnie były one transportowane koleją na wschód, za linię przedwojennej granicy Polski, w celu wykorzystania do odbudowy miast polskich. Głównym celem propagandowym napędzającym rozbiórkę było odbudowanie stołecznej Warszawy, choć część materiałów trafiała również na budowę Nowej Huty w Krakowie.

ZOBACZ TEŻ: