Warto pogadać nie tylko o zakazie chorowania

Zwolennikom teorii spiskowych należy w tym miejscu wyjaśnić, że Stefania Piras nie jest bynajmniej koronasceptyczką, nie neguje groźnego wirusa i nie zaprzecza istnienia epidemii. Tym razem nie chodziło jej o COVID, ale generalnie o wszelkie niedomagania zdrowotne. Nie da się jej także zarzucić utraty rozsądku. Być może część Czytelników już się domyśliła, że ruch pani burmistrz miał na celu uzyskanie rozgłosu w ważnej sprawie. Faktycznie, po rezygnacji i wyprowadzce jedynego lekarza mieszkańcy zostali pozbawieni fachowej opieki. Zakaz chorowania okazał się skuteczny w tym sensie, że organ zarządzający tamtejszą służbą zdrowia skierował do Oniferi chętnego do pracy medyka, a kolejny zgłosił się jako rezerwowy.
Ach, gdybyż można było w tak prosty sposób rozwiązać globalne problemy z zakresu medycyny lub życia społecznego... Trudno sobie wyobrazić, jak minister zdrowia wydaje nam zakaz chorowania na cokolwiek z powodu chwilowego braku personelu medycznego, czym doprowadza do masowego importu lekarzy i pielęgniarek. Chociaż z drugiej strony zakaz chorowania mógłby jako niekonwencjonalne posunięcie sprzyjać dyskusji i zwiększyć akceptację dla zatrudniania u nas lekarzy czy pielęgniarek z Ukrainy.
A co z zakazem umierania? Nie, nie chodzi mi w tym momencie o interes grabarzy czy zakładów pogrzebowych. Myślę raczej o pobudzeniu opinii publicznej do żywej wymiany poglądów, dotyczących na przykład eutanazji
albo prawa do rozrzucenia prochów na łące, jeśli takie jest życzenie zmarłego. Niektórzy w ogóle nie dopuszczają myśli o śmierci, co według mnie jest niezdrowe.