Dworzec Marchijski w centrum Wrocławia. To stąd po wojnie wywożono cegły do odbudowy Warszawy

Oba obiekty zbudowano w ciągu dwóch lat. Dworzec Świebodzki był już gotowy do obsługi linii kolejowych w 1843 roku, Marchijski - rok później. Oba znajdowały się na dawnym placu Berlińskim (dziś to plac przy ulicach: Braniborskiej i Robotniczej oraz placu Orląt Lwowskich). Dworzec Marchijski stanowił ważny węzeł komunikacyjny łączący Wrocław z miejscowościami na zachodzie i północy. Pociągi wjeżdżały tu tylko od strony zachodniej i odjeżdżały również tylko na zachód.

Była to budowla złożona z dwóch wież w stylu włoskiej willi z przylegającymi do nich budynkami. Pomiędzy wieżami znajdowała się hala, która mieściła dwa perony oraz cztery tory pośrodku.

Północny peron służył jako peron odjazdowy i przylegało do niego większe północne skrzydło budynku, gdzie podróżni odprawiali się, natomiast południowy peron był peronem przyjazdowym i przylegało do niego mniejsze skrzydło.

Zobacz też odsłoniętą elewację hotelu Grand:

Po wjechaniu na peron, lokomotywa była odczepiana od wagonów i jechała kilkadziesiąt metrów dalej na wschód przed fasadę dworca, gdzie znajdowała się obrotnica. Lokomotywa była obracana na obrotnicy i ponownie przyłączana do drugiej strony składu, aby móc kontynuować podróż.

O historii dworca z ostatnich 100 lat dowiesz się w kolejnych slajdach naszej galerii! Kliknij w poniższy przycisk: