Z gazetą wśród zwierząt: Nie taki skorpion straszny

Jedne mówią, że jeśli zwierzęta otoczy się pierścieniem ognia, same popełniają samobójstwo. Inne - że każde ukłucie kończy się śmiercią albo niebezpieczna chorobą - tak jak w przypadku pani Olivier, nauczycielki Nel z "Pustyni i w puszczy", którą skorpion ukąsił w szyję. W rzeczywistości jednak tylko kilka gatunków skorpionów, należących do tej samej grupy, co pająki, mylone z nimi kosarze czy malutkie zaleszczotki, jest naprawdę niebezpiecznych.

Wszystkie są drapieżnikami - polują na owady i bezkręgowce. Ich jad znajduje się na odwłoku, w tzw. telsonie, zakończonym ostrym kolcem. Robią z niego użytek tylko, gdy polują na ofiarę, albo gdy same chcą się obronić. Człowieka atakują tylko wtedy, gdy obawiają się o swoje życie. Takie ukłucie skorpiona może zaboleć, ale nie wpadajmy w panikę - jad skorpiona nie zabija od razu. Zanim przez krwioobieg dostanie się do układu nerwowego, mija kilkadziesiąt minut. W tym czasie można podać leki. Ryzyko śmierci graniczy z zerem - większość gatunków jadu ma mniej niż rodzime osy.

Skorpiony można spotkać najczęściej w Afryce, występują na Saharze, na Bliskim Wschodzie, w Indiach i w Ameryce. Największy przedstawiciel gatunku, skorpion cesarski, liczy 18 cm długości. Prowadzą nocny tryb życia - w dzień odpoczywają ukryte pod korą czy między skałami, na polowanie wychodzą dopiero o zmroku. Ofiarę najpierw łapią umieszczonymi z przodu szczypcami, potem wbijają kolec z jadem. Opiekują się swoim potomstwem - pod tym względem są ewenementem wśród pajęczaków. Skorpiony rodzą się bezbronne, matka nosi je na grzbiecie, aż zaczną być samodzielne.

W Polsce też żyje skorpion karpacki.

W Polsce też żyje przedstawiciel tych zwierząt. Niewielki, liczący raptem 1,5 cm skorpion karpacki, jest niestety niezwykle rzadki. We wrocławskim zoo można oglądać kilka gatunków skorpionów. Ich pancerze za szybą, oświetlone ultrafioletem, świecą na zielono.