Struś Pędziwiatr to struś?

We wrocławskim zoo mamy kilka gatunków ptaków, które powszechnie nazywamy strusiami: południowoamerykańskie nandu, australijskie emu, niebezpieczne kazuary, o których opowiadałem już przed kilkoma tygodniami, i strusie afrykańskie.

Tylko te ostatnie można jednak nazwać strusiami. W biologii nazywamy to ewolucją konwergencyjną: zwierzęta nie są spokrewnione, choć mogą być podobne jak dwie krople wody.
Struś afrykański to największy obecnie żyjący ptak świata. Jest wysoki na nawet dwa i pół metra, waży ponad sto kilogramów.
Kura przy strusiu wypada więc raczej mizernie. Ale przed wiekami na ziemi żyły ptaki, które były jeszcze większe: np. moa z Nowej Zelandii, które miały nawet cztery metry wzrostu i ćwierć tony wagi.

Jajo strusia nie ma sobie równych w świecie ptaków. Waży grubo ponad kilogram, ma twardą skorupę, a ugotowanie go trwa prawie trzy godziny. Strusia mama składa jaja do wspólnego gniazda, w którym zwykle leży już kilkadziesiąt innych jaj. Kiedy czuje zagrożenie, często kładzie głowę i szyję na gniazdo. A ponieważ jest brązowo- szara, może się wydawać, że chowa głowę w piasek. Stąd wzięła się plotka, że strusie to tchórzliwe ptaki. A to nieprawda.

Pisklątka wygrzewają się pod skorupką nawet siedem tygodni. Po tym czasie są już duże i od pierwszego dnia chodzą. Wyglądają śmiesznie - ich piórka mają kolor jak sierść warchlaka, dzięki czemu nie rzucają się w oczy drapieżnikom. Razem z mamą wędrują po sawannie, rosną, rosną i rosną, aż w końcu przybierają szaty charakterystyczne dla płci.

Panowie mają piękne, czarne pióra, czerwoną lub niebieską szyję, takie same nogi i białe, puszyste pióra na skrzydłach i ogonie. Piękne upierzenie stało się dla strusi przekleństwem. Wiele populacji wytępiono, aby zdobyć niezwykłe pióra. Do dziś są używane do wszelkich trenów, boa czy innych luksusowych ozdób.
Samice są mniej kolorowe, mniejsze i raczej nie wyróżniają się na tle krajobrazu sawanny.

Strusie afrykańskie zamieszkiwały kiedyś niemal cała Afrykę - od Arabii, przez Afrykę północną, aż po jej południowe krańce. Dziś przetrwały tylko w Afryce wschodniej i południowej. Strusie nie lubią ciemnych, zarośniętych dżungli. Wolą tereny otwarte - sawanny. To wegetarianie - tylko małe pisklaki jedzą trochę owadów.

Struś, gdyby latał, musiałby mieć skrzydła o rozpiętości kilkunastu metrów. Ale ten ptak nie uniesie się w przestworza. Jest za to świetnym sprinterem i może się rozpędzić do czterdziestu kilometrów na godzinę.
Tak szybko porusza się na ziemi tylko kukawka kalifornijska, znana też jako pustynny kogucik. Co ciekawe, znany z bajek dla najmłodszych Struś Pędziwiatr to właśnie kukawka.

Taka prędkość przydaje się, kiedy strusia atakuje drapieżnik. Ucieczka - to najlepszy sposób na przetrwanie! Ale kiedy ktoś naprawdę zdenerwuje tego wielkiego ptaka, ten nigdy nie potraktuje go ulgowo. Kopnięcie strusia może pogruchotać kości.
Jego dziobanie też nie należy do najprzyjemniejszych - struś przyszczypuje skórę, a następnie przekręca głowę, żeby sprawić natrętowi jak najwięcej przykrości. Co za wredota, nieprawdaż?

Napisz do autora: [email protected]