Dzień dobry, Panie Prezydencie. Podobno chce Pan być prezydentem wszystkich Polaków. Moim też?

Już na początku okazało się, że trudno będzie to zrealizować. Na Pańskim zaprzysiężeniu nie pojawił się Donald Tusk. Ja rozumiem, że sam się zachował mało elegancko, składając gratulacje w internecie. Ale to szef Rady Europejskiej. Ilu mamy Polaków na tak eksponowanych stanowiskach? Pojawiły się tłumaczenia, że gości zaprasza marszałek Sejmu, innych znowu szef MON, a prezydent tylko rodzinę i przyjaciół. A jeden z Pańskich współpracowników oświadczył, że: "Z tego, co wiem, Tusk do rodziny Dudy nie należy". To na tym ma polegać Pańska zmiana obyczajów politycznych?

Bardzo też szanuję Pańską religijność. Ale tylko jako Andrzeja Dudy, już nie prezydenta wszystkich Polaków. Uda się to rozdzielić? Zwłaszcza w momencie, gdy polskie środowiska katolickie odrobinę się radykalizują i czasami mam wrażenie, że niejeden ksiądz czy publicysta ma więcej do powiedzenia niż sam papież. Może ja się nie znam, bo człek małej wiary jestem, ale wydaje mi się, że w Kościele katolickim zagadnienia obrządku i wiary zawsze rozstrzygał papież. Bo jak zadekretował Pius IX: "By zachować na zawsze w swym Kościele jedność nauki tej wiary, Chrystus wybrał jednego ze swych Apostołów, Piotra". No chyba że górę bierze Marcin Luter ze swym: "Każdy chrześcijanin jest swoim własnym papieżem". Ale to już niech rozstrzygają dostojnicy Kościoła. Byle nie prezydent RP. Mój prezydent. I tych obaw jest jeszcze kilka. Z drugiej strony sceny politycznej mamy przeróżnychinternacjonałów, którzy każą nam bardziej miłować innowierców niż swoich. Baczniej uważać na ich korzyści niż nasze. A ja pytam się, dlaczego? Nie, nie jestem rasistą ani innym "fobem". Wszystkich ludzi szanuję, bez względu narasę czy płeć. Przepraszam, ras już nie ma, bo to mało polityczne. Niedługo też nie będzie płci. Jak w moim akwarium, gdzie różne żyjątka raz stają się dziewczynkami, raz chłopczykami, a narybku i tak przybywa. Byle tylko pancio nakarmić nie zapomniał.

A wracając z akwarium na ziemię, pytam się, dlaczego nie mogę mieć obaw przed ludźmi z innych kontynentów, którzy chcą zamieszkać w moim kraju? Dlaczego nie mogę się obawiać o mój ład społeczno-kulturalny? Człowiek po to ma mózg, żeby pytać i mieć wątpliwości. I nie ma to nic wspólnego z jakąkolwiek nienawiścią. Tak samo było, gdy miałem zamieszkać z małżonką. Miałem obawy, czy nie będą jej, eleganckiej pani, przeszkadzały porozrzucane po sypialni książki i inne części garderoby, czy zniesie zapach smażonego boczku i urokliwą woń piwa. Tak, miałem i mam obawy. I argument, że my Polacy też bywamy emigrantami i nas nie chciano, mnie nie przekonuje. Bo oni mieli prawo nas nie chcieć, jak i my mamy prawo o tym rozmawiać. Bo jak będziemy rozmawiać, to może więcej zrozumiemy. Tak więc, Panie Prezydencie, już na dzień dobry obaw trochę jest. Żonę do "artystycznego" bałaganu przekonałem. Teraz Pan musi przekonać mnie.