Po bandzie: Dlaczego Szklarska ogra Zakopane

Co ciekawe, głównie polska myśl szkoleniowa za tymi wszystkimi sukcesami stoi. W grudniu chcieli zwalniać Kruczka, dziś to orzeł w trenerskim gnieździe. Zrobił to, co nie udało się wcześniej ani Kuttinowi, ani Lepistoe. Otóż, przy pomocy sztabu szkoleniowego stworzył grupę. Choć, trzeba to przyznać, miał nieco łatwiej niż poprzednicy. Mianowicie jako pierwszy miał w czym wybierać. Bo właśnie za jego kadencji mężczyznami stali się chłopcy, którzy zaczęli skakać na fali i na nartach małyszomanii. Proste.

Przed nami już tylko finał sezonu w Planicy. Kilka lat wstecz nie mieliśmy kogo na groźnego mamuta wysłać. Chodziło o to tylko, by nie wywinąć tam orła i wrócić w jednym kawałku. A dziś? Dziś orzełków chętnych do zjechania z Letalnicy jest cała masa.
Żeby zbyt pięknie nie było. O niebo biedniej wciąż wyglądamy w strukturach i komisjach Międzynarodowej Federacji Narciarskiej, która MŚ na przemian przekazuje Oslo, Val di Fiemme, Falun (2015) oraz Lahti (2017). Zakopane z kilometrem trasy biegowej i normalną skocznią do przebudowy wciąż obchodzi się smakiem. I jest to nasza szansa. Nasza, czyli dolnośląska. Bo wiele do powiedzenia (operując kilkoma językami) mają w FIS-ie działacze z Harrachova. Chcieliby zorganizować MŚ w 2019 lub 2021, a co najważniejsze, jak słyszę, chcieliby to zrobić do spółki ze Szklarską Porębą. W Jakuszycach. Bez nas ten projekt może nie przejść.

Mówią, że ci Czesi nie w ciemię bici. Piją najlepszą łychę, palą najlepsze cygara i żadnego języka im w gębie nie brak. Światowcy. Zresztą, przypominam, w 2009 mieli MŚ w Libercu. Ponoć są w stanie zrobić z nas współgospodarzy, jak Ukraińcy i Surkis zrobili z nas współgospodarzy Euro. Oni mają skocznie, my trasy. Wszystko to w odległości czterech kilometrów, na terenie dwóch krajów. Więcej do szczęścia nie trzeba. Problemem jest tylko prezes Tajner. Ma świadomość, że poprzeć musi Zakopane, bo w przeciwnym razie tatrzańscy delegaci wsadzą mu ciupagę w plecy. Hej!