Paraolimpijczycy w Rio zgarniają medal za medalem

Igrzyska dla sportowców niepełnosprawnych trwają od 7 września, a zakończą się w niedzielę, 18.09. Reprezentacja Polski co prawda jest daleko od swoich najlepszego występu, kiedy w 1980 roku w Arnhem aż 75 krążków ze 177 zdobytych było koloru złotego. Na razie dorobek Polaków w Rio to dwa medale złote, siedem srebrnych i trzy brązowe. Ten stan rzeczy szybko się jednak zmieni.

Nasi reprezentanci już dzisiaj mają szanse na kolejne medale, w tym również te najcenniejsze. O czwarte z rzędu złoto powalczy w nocy jedna z najbardziej znanych paraolimpijskich reprezentantek naszego kraju - tenisistka stołowa Natalia Partyka. A w tej dyscyplinie mamy już dwa srebra.

Pierwsze zdobyła w niedzielę Krystyna Siemieniecka, przegrywając 0:3 w finale klasy 11 (niepełnosprawność intelektualna) z Ukrainką Natalią Kosminą. Drugi medal tej wagi wywalczył Patryk Chojnowski, który minimalnie uległ Chińczykowi Ge Yangowi 2:3 w finale klasy 10 (minimalna niepełnosprawność fizyczna, u Chojnowskiego to zmiażdżony staw skokowy). Kto jeszcze wywalczył już w Rio medale?

Dwa największe sukcesy to złoto Ewy Durskiej w pchnięciu kulą (kategoria F20 - niepełnosprawność intelektualna), która nie tylko zdystansowała konkurencję, ale również pobiła swój rekord świata sprzed czterech lat. Nowy wynosi 13,94 m. Praktycznie tego samego dokonał Maciej Lepiato zdobywając złoto w skoku wzwyż. On także pobił swój rekord świata (2,19 m), z tym że ustanowiony w zeszłym roku. Poradził sobie z presją, przed startem wszyscy w ciemno wieszali mu złoto na szyi.

Kolejne sukcesy naszych sportowców to pozostałe pięć srebrnych medali: Michał Derus i Alicja Fiodorow w biegu na 100 m (kategoria T47 - amputacja/dysfunkcja kończyn górnych), Robert Jachimowicz w rzucie dyskiem (kategoria F52 - różne rodzaje porażenia mózgowego oraz uszkodzenia rdzenia kręgowego), Bartosz Tyszkowski w pchnięciu kulą (kategoria F41 - osoby niskiego wzrostu) oraz Wojciech Makowski na 100 m grzbietem (kategoria S11 - niska ostrość widzenia/brak postrzegania światła, Makowski jest niewidomy od urodzenia).

I wreszcie brązowe medale, równie ważne i równie cenne.Te padły łupem Anny Trener-Wierciak w skoku w dal (kategoria T38 - wyraźna hipertonia lub ataksja mięśni, nieznaczny wpływ na koordynację i równowagę) oraz Adriana Castro w szermierce na wózkach (kategoria B - osoby po urazie rdzenia kręgowego, z porażonymi kończynami dolnymi lub z minimalnym niedowładem rąk), który w walce o brąz pokonał innego Polaka, Grzegorza Plutę.

Na koniec historia z Wrocławia. Ostatni z 12 zdobytych jak na razie medali przypadł w udziale 19-letniej Oliwii Jabłońskiej. Utalentowana pływaczka cztery lata temu w Londynie zdobyła srebro, rok później potwierdzając swoją wysoką formę na mistrzostwach świata, skąd również przywiozła medal tego koloru. W Rio nie poszło tak dobrze, ale brąz to oczywiście wciąż powód do wielkiej dumy. Oliwia urodziła się z wrodzoną wadą stóp (artrogrypoza obwodowa - stopy końsko--szpotawe). Pierwszą operację przeszła już w wieku 6 miesięcy. Kolejne, gdy miała 3 i 8 lat. Na pewno nie powiedziała ostatniego słowa. W Rio czeka ją jeszcze start na 400 metrów dowolnym.

Paraolimpiada to jednak nie tylko czysto sportowa rywalizacja, to również nieprawdopodobne historie. Taką jest chociażby przypadek Ibrahima Hamadtou, Egipcjanina, który w tenisie stołowym jest ewenementem .Gra bowiem ustami. Podrzuca piłeczkę nogą, a potem atakuje odpowiednio ustawiając głowę. Niestety, z pozostałymi rywalami nie miał szans, ale jest przykładem ogromnej determinacji i tego, że w życiu można pokonać każdą barierę.