Gimnazjum: na badanie dysleksji musi się teraz zgodzić dyrektor

Natomiast ci, którzy przez całą podstawówkę radzili sobie w szkole, ale przed egzaminem gimnazjalnym czują jednak, że woleliby się przebadać (i dostać na egzaminie dodatkowy czas do rozwiązywania zadań), będą mieli problem. Od 1 września obowiązują nowe przepisy rozporządzenia Ministerstwa Edukacji Narodowej dotyczące dyslektyków.

Ilu wrocławskich uczniów może mieć dysleksję? Nikt ich jeszcze nie policzył. Szacuje się, że liczba ta może sięgać 10 tysięcy. - Zakłada się, że 10-15 proc. całej populacji uczniów - tłumaczy Beata Graczyk, przewodnicząca wrocławskiego koła Polskiego Towarzystwa Dysleksji. Tylko połowa to rasowe przykłady tego zaburzenia. Takie, że specjalista w jeden dzień potrafi stwierdzić, że to nie zaległości w nauce ani lenistwo.

Do tej pory rodzic dziecka z podstawówki, gimnazjum czy szkoły średniej mógł sam zgłosić się do poradni psychologiczno-pedagogicznej ze swojego rejonu i prosić o przebadanie. Gdy dostał taką opinię np. w podstawówce, musiał jednak przyjść z dzieckiem w gimnazjum, a potem jeszcze raz w szkole średniej, żeby zaktualizować opinię. Choć z dysleksji nie można się wyleczyć, w poradni specjalista musiał przystawić pieczątkę i wpisać nową datę. Teraz już nie będzie to konieczne.

Jeśli jednak czyjeś dziecko przeżyło sprawdzian szóstoklasisty, ale rodzic widzi, że ma ono problemy w nauce u i chce się przebadać, nie może w gimnazjum lub w szkole średniej po prostu pójść do poradni. To nowość. Teraz wniosek o takie badanie powinien podpisać dyrektor szkoły i rada pedagogiczna.

Jeśli ktoś się uprze i zdobędzie te podpisy, nie oznacza jeszcze, że zdobędzie dodatkowy czas na egzaminie. W części humanistycznej na teście gimnazjalnym można było zyskać dodatkową godzinę (zamiast 120 minut - 180), podobnie na matematyczno-przyrodniczej, a na językowej - 45 minut. Podczas matury można było dostać do pół godziny. Jeśli jednak uczeń do gimnazjum dotrwał i nauczyciele nie sugerowali rodzicom, że powinna go przebadać poradnia, najpewniej jest tzw. miękkim dyslektykiem, jeżeli w ogóle.

Taki uczeń po pierwszym badaniu, czy znajduje się w normie intelektualnej dla swojego wieku, czy nie ma problemu ze wzrokiem i słuchem, dostaje się w ręce psychologa, potem pedagoga. I oni wystawiają pierwszą opinię. A potem zadają pracę do wykonania: zbiór ćwiczeń na ortografię lub rachunki, zadania do pisania własną ręką. Następnie jest badanie kontrolne. Dopiero po 7-12 miesiącach specjaliści orzekają, czy mieli do czynienia z zaniedbaniami w nauce, czy uczeń cierpi jednak na problemy w nauce. Bywa jednak, że dziecko z podstawówki, które w 5 zdaniach robiło 40 błędów ortograficznych, po roku robi ich mniej i staje się jednym z lepszych uczniów.

Wpierw ostre ćwiczenia
Z Robertem Fuławką, dyrektorem Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 2 we Wrocławiu, rozmawia Anna Gabińska

Co to jest ta dysleksja?
Kłopoty z pisaniem i czytaniem. Kiedyś była zwana ślepotą słowną. Dyslektyk czyta wolniej, przekręca wyrazy. Dysortograf zna zasady pisowni, wie, że jaskółka robi kółka, więc jedno i drugie pisze się przez o z kreską, ale nie umie tego zastosować. Dysgraf pisze nieczytelnie i lekcje kaligrafii mu nie pomogą. Cierpiący na dyskalkulię zna zasady arytmetyki i nie potrafi ich użyć.

Jaki jest tego powód?
Dysleksja to trudne zagadnienie. Powstaje przez mikrouszkodzenia mózgu w okresie okołoporodowym. Można ją też dziedziczyć.

Czy niektórzy nie starają się o opinię dyslektyka w poradni, żeby mieć więcej czasu na egzaminach?
Na pewno i tacy się zdarzają. Zadajemy im ćwiczenia, które po przeprowadzce gdzieś giną albo kot je podrze. Ale takim nie ustępujemy. Muszą nam pokazać, że pracują.