Wina Tuska, czyli siedem grzechów głównych Platformy Obywatelskiej

Grzech 2. Studnia z ciepłą wodą
Polityka „ciepłej wody w kranie” - była świetnym pomysłem wizerunkowym na pierwszy rok rządzenia, zwłaszcza że był to czas społecznego odreagowania eksperymentów IV RP. Ale Platforma zbyt dobrze odnalazła się w roli partii leniwie administrującej państwem i z uporem unikającej konfrontacji z jakąkolwiek grupą nacisku. Tusk miał niemal obsesję na punkcie katastrofy rządów AWS-UW - przypisując jej przyczyny niemal wyłącznie tzw. czterem reformom rządu Buzka. Dlatego każdy ważniejszy polityk Platformy już w połowie pierwszej kadencji powtarzał jak mantrę zdanie brzmiącej mniej więcej tak: „Poważniejsze reformy to droga do niezadowolenia społecznego i pożegnanie z drugą kadencją”. Zdanie to - z nieznacznymi modyfikacjami - jest powtarzane w Platformie do dziś - tyle że już niepublicznie. Co więcej, poważne kłopoty polityczne wynikające z przeforsowania rzeczywiście bardzo odważnej ustawy o zmianie wieku emerytalnego - czyli jedynej naprawdę dużej reformy dwóch kadencji rządów Platformy - są w PO uważane za potwierdzenie tej samospełniającej się przepowiedni. W związku z tym do dziś - widać to w kampanii parlamentarnej i widać to było podczas kampanii prezydenckiej - Platforma stara się nas zapraszać z szerokim uśmiechem do wygodnej wanny z ciepłą cieczą. W rzeczywistości jednak mowa raczej o studni, w której zatonęła rządząca partia, dociskana w tej chwili przez słup ciepłej wody powstający przez osiem lat.