Piotr Bruzda (1965-1981)
Podobnie jak Konstanty Pociejkowicz, całą żużlową karierę spędził we Wrocławiu. Dwukrotny brązowy medalista Drużynowych Mistrzostw Polski ze Spartą (1967, 1968). Jego największy sukces to tytuł wicemistrza świata par wywalczony we Wrocławiu z Edwardem Jancarzem (1975). Pomiędzy 1968 a 1977 rokiem siedmiokrotnie startował w finałach Indywidualnych Mistrzostw Polski, w 1974 roku zdobył brązowy medal.
Robert Słaboń (w środku, 1973-1982)
Pochodzi z na wskroś żużlowej rodziny i jest jej najbardziej utytułowanym członkiem. We wrocławskim klubie ścigał się jego ojciec Adolf oraz syn Krzysztof. Robert Słaboń był liderem Sparty w latach 70. Trzy razy stawał na starcie finałów Indywidualnych Mistrzostw Polski, zdobył 2 brązowe medale (1978 i 1979 na stadionie im. Edwarda Jancarza w Gorzowie Wielkopolskim).
Andrzej Rusko (1988-obecnie)
Wspominając legendy klubu, nie sposób zapomnieć o bodaj najważniejszej postaci w najnowszej historii klubu. Andrzej Rusko od 1988 roku był wiceprezesem Sparty. Założył Wrocławskie Towarzystwo Sportowe, które w latach 1993-1995 trzy lata z rzędu sięgało po drużynowe mistrzostwo Polski. W 1995 roku zorganizował na Stadionie Olimpijskim pierwszą w historii rundę Grand Prix. Wieloletni i aktualny prezes Sparty. Jedna z najbardziej wpływowych osób w polskim i światowym żużlu.
Trener Ryszard Nieścieruk (1991-1995)
„Wielki Mag”, jeden z najlepszych żużlowych trenerów w historii. Jego pierwszy sukces ze Spartą to awans do ówczesnej Ekstraklasy. W latach 1993-1994 poprowadził wrocławski zespół do drużynowego mistrzostwa Polski. W lipcu 1995 roku zasłabł podczas podróży samochodem do fabryki Jawy w czeskim Divišovie, gdzie przebywał wraz z Dariuszem Śledziem w sprawie załatwienia silników motocyklowych. Po przewiezieniu do jednego z miejscowych szpitali nie udało się go uratować. Zmarł w wieku 46 lat.
