Podział administracyjny Polski po II wojnie światowej. Jak zmieniały się województwa?

Zmiany w 1946 r.

Pierwszym aktem prawnym, który dotyczył nowego podziału administracyjnego był dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z 1944 r. „O trybie powołania władz administracji I i II instancji”. Na jego podstawie uchylono podział administracyjny, który został wprowadzony w czasie II wolny światowej przez władze okupacyjne. W praktyce oznaczało to, że przywrócono podział sprzed 1939 r.

Powojenne granice naszego kraju zostały ustalone na konferencjach Wielkiej Trójki, które odbywały się bez udziału Polaków.
Na pierwszej z nich – w Teheranie (1943) – ustalono, że granice nowego państwa polskiego będą przesunięte: na wschodzie do tzw. linii Curzona, a na zachodzie do linii rzeki Odry.
Nowy kształt Polski został potwierdzony w Jałcie w 1945 r. przez przywódców trzech mocarstw – USA, ZSRR i Wielkiej Brytanii.
Po zakończeniu II wojny światowej odbyło się trzecie spotkanie Wielkiej Trójki, tym razem w Poczdamie. Polska otrzymała były obszar Niemiec na wschód od linii Odra-Nysy Łużycka, znaczną część Prus Wschodnich oraz Wolne Miasto Gdańsk.

Prace nad tymczasowym podziałem kraju na województwa ostatecznie zakończono w 1946 r. Polska podzielona została na 14 województw i dwa miasta wydzielone.
Były to województwa:
[lista]
[*]białostockie,
[*]gdańskie,
[*]kieleckie,
[*]krakowskie,
[*]lubelskie,
[*]łódzkie,
[*]olsztyńskie,
[*]pomorskie,
[*]poznańskie,
[*]rzeszowskie,
[*]szczecińskie,
[*]śląskie z siedzibą w Katowicach,
[*]warszawskie,
[*]wrocławskie,
[*]oraz miasto stołeczne Warszawa,
[*]i miasto Łódź.
[/lista]