Ze sztangą im do twarzy, czyli rzecz o silnych, choć niewielkich kobietach

Wiem, że mają tytuły, rekordy, uznanie w środowisku. Trenować muszą więc pewnie w jakiejś nowoczesnej siłowni. Adres dostałem esemesem. Szukam miejsca. Mam wejść do piwnicy - wchodzę do bramy kamienicy, która czasy świetności dawno ma za sobą. Może to nie tu? Eeee, na pewno dobrze trafiłem, bo słychać chrzęst sztangi zrzucanej na stojak i ciężarków. Kręte schody wiodą gdzieś w głąb. Wreszcie trafiam do siłowni mistrzów - w pomieszczeniu o rozmiarach trzy na pięć metrów zastaję trzy osoby.

- Iwka, dawaj na cztery - komendy wydawane przez trenera, czyli Piotra (a przy okazji męża) Iwona wykonuje bez szemrania. Zapewne to wyjątek... Po serii ćwiczeń Piotr podchodzi do małego stolika i notuje coś starannie w kajeciku.

- Wszystkie treningi są starannie zaplanowane dla każdego zawodnika - tłumaczy szef klubu po przywitaniu się ze mną. - Wszystko musi być dopasowane do zaawansowania, możliwości, płci. A z kobitkami trzeba uważać szczególnie, bo łatwo się zniechęcają - wyjaśnia, uśmiechając się.

Ale to dopiero początek niespodzianek. Jak sądziłem, spotkam kuzynkę enerdowskich sportsmenek. A tu z ławeczki wstaje drobna, uśmiechnięta blondynka. - Każdy, kto dowiaduje się, co trenuję, reaguje tak, jak ty - śmieje się Iwona. - Wszyscy myślą, że kobieta, która uprawia ten sport, musi być wielka i umięśniona.

Stojąca obok nastoletnia córka Iwony i Piotra śmieje się, widząc moje zdziwienie. Ona też wyciska - trenuje z rodzicami.

Wróg nawrócony

Wicemistrzyni Polski, zwyciężczyni turniejów, rekordzistka - takie tytuły zobowiązują. Ale sztanga i Iwona nie od razu zapałały do siebie wielkim uczuciem. - Na początku Iwka nie znosiła tego sportu - podkreśla Piotr. On trenował, a żeby występować na zawodach, trzeba było założyć klub. - Wszystkie formalności załatwiałam ja, bo miałam więcej wolnego. Potem jeździłam z nimi na zawody jako obserwator i kierowca. Nie miałam nic wspólnego ze sportem - nie ruszałam się, paliłam papierosy - przyznaje. - 12 godzin na zawodach to była mordęga - monotonia, cały czas to samo. Tak było kilka lat. Aż wreszcie okazało się, że mam ciężką astmę. Rzuciłam palenie i stwierdziłam, że trzeba uprawiać sport - opowiada.

Poszła na trening, bo obiecała to Piotrowi. Raz wycisnęła sztangę dla próby. Okazało się, że to lepszy wynik od tych, które osiągają zawodniczki startujące na zawodach systematycznie. - Po krótkim czasie pojechałam na zawody do Krakowa i od razu je wygrałam. Wycisnęłam 40 kilogramów - to mnie nakręciło - przyznaje.

Potem pojawiły się kłopoty - po wypadku w pracy musiała przejść operację kolana. To oznaczało koniec startów. - Miałam półtora roku przerwy. Nawet była impreza na zakończenie kariery – mówi. - Ale szybko wróciłaś - dodaje nie bez satysfakcji Piotr.

- Bo siedziałam w domu, nic nie robiłam i bardzo przytyłam. Musiałam coś z tym zrobić. Wróciłam do treningów - mówi. Szybko odzyskała formę, a poza tym udało się pobić życiowy rekord - 70 kilogramów wyciśnięte na zawodach znowu dodało jej skrzydeł. A to naprawdę nie jest mały ciężar.

CZYTAJ NA NASTĘPNEJ STRONIE

Zmagania rodzinne

Czy zdarza się pokusa odpuszczenia sobie treningu? - No pewnie! Bywa, że idę do pracy na 11 godzin, wracam i nic mi się nie chce. Ale w końcu idę na trening. I - to ciekawe - lepiej mi idzie niż wtedy, jak jestem wypoczęta - śmieje się miniaturowa siłaczka.

W zabijaniu pokusy lenistwa pomaga też pewien sprytny pomysł - spośród osób, które ćwiczą w klubie, zestawili grupy - po trzech mężczyzn i jednej kobiecie. Która z grup zdobędzie przez rok najwięcej punktów, wygrywa komplet drogich dresów. - Paula jest w innej grupie, Piotrek w innej, ja w innej. I ciągle konkurujemy ze sobą. Za każdy opuszczony trening punkty są odejmowane. Musimy się pilnować. Jak nie przychodzę, dzwonią do mnie i męczą mnie - opowiada Iwona.

Wspólne zainteresowania pozwalają też wypocząć. - Raz w miesiącu jesteśmy na zawodach: Kielce, Mazury, Władysławowo. Przy okazji dużo zwiedziliśmy, a zawsze jeździmy w trójkę - podkreśla Piotr. Przy okazji z dumą chwali się sukcesami córki. - Paula jest nieśmiała. Ale jak pojechała na pierwsze zawody, w których startowały dzieci, miała 10 lat. Ona była jedyną dziewczynką. Zajęła 2. miejsce, pokonała wielu chłopców! - opowiada. - Ale nie afiszuje się tym, bo rówieśnicy śmieją się z niej: "Siłaczka, mięśnie ci urosną" - mówią.

Dawać tu deskę!

Ja tu zagaduję, a trzeba trenować. - Iwka, dawaj, teraz z deską - ordynuje Piotr. Z zainteresowaniem patrzę, co się stanie. Akurat na trening przyszło dwóch rosłych zawodników klubu. Podają specjalną deskę. Iwona zajmuje miejsce na ławeczce, drewniana pomoc ląduje na niej, a ona sama chwyta gryf sztangi. - Dzięki temu nie musi wyciskać do końca, więc radzi sobie z większym ciężarem. To element treningu - wyjaśnia Piotr, widząc moje niezrozumienie sprawy. Jak się okazuje, ten rodzaj treningu przypada do gustu nie tylko trenerowi, ale i mojemu koledze fotoreporterowi, Pawłowi Relikowskiemu, który domaga się, żeby ćwiczenia z deską powtórzyć. Chyba nie ma wyjścia - na urodziny dostanie taką deskę...

Gdy to rozważam, w drzwiach staje urocza blondynka. Pewnie się pomyliła... - Cześć Ola, spóźniłaś się - mówi Piotr. - Dobra, przygotuj się, teraz twoja kolej.

Ola uśmiecha się - krótka rozgrzewka i ostro zabiera się za wyciskanie sztangi. - Wiesz, dziewczyny zawsze się spóźniają. Tak już mają. Przestałem się już tym denerwować - śmieje się. - Bo na jedno wypowiedziane słowo taka Paula odpowiada 40.

Dziewczyna kończy serię ćwiczeń. Pytam, skąd wzięła pomysł na tak oryginalny sport. - Na co dzień ćwiczę pole dance, czyli sportowy taniec na rurze. To ma być nawet dyscyplina olimpijska - wyjaśnia na wszelki wypadek, żebym nie pomyślał Bóg wie o czym... - Moja sąsiadka tu trenuje i mi o tym opowiedziała. Chciałam wzmocnić mięśnie pleców. Przyszłam więc z nią. Okazało się, że to świetnie wzmacnia plecy, przestały mnie boleć, czuję się po treningu znacznie lepiej - zapewnia.

Trener zaleca kolejne ćwiczenie. W wolnej chwili przyglądam się dziesiątkom pucharów, dyplomów i proporczyków. Jest tam i taki za zwycięstwo w zawodach o Złotą Marchewkę. - To nasze klubowe zawody. Jak je zrobiliśmy pierwszy raz, nie było pieniędzy na nagrody. Ktoś wymyślił, że może dać worek marchwi, ktoś inny miał worek jabłek. Zwycięzca dostał na sok. I tak zostało, że walczymy o złotą marchew - tłumaczy Piotr.

- Ola, masz nowy rekord - 45 kilo. Gratulacje! - słychać z siłowni. 45 kilogramów? Przecież ona sama nie waży więcej! Pora kończyć. Żeby przypadkiem ktoś nie zapytał, jak tam moja kondycja i rekordy...