Sympatyczna panna Krysia wyróżniona

Pani Krystyna zaczęła oprowadzać turystów po Karkonoszach już w latach 50. Dziś, gdy dobiega „dziewięćdziesiątki”, ze względu na zdrowie musiała ograniczyć aktywność, ale jeszcze cztery lata temu regularnie wychodziła na wycieczki. Zimą zaś udziela... narciarskich lekcji!

Dystyngowana i elokwentna. Przed laty była ulubioną modelką Wlastimira Hofmana. Obrazów, które mieszkający w Szklarskiej Porębie artysta, namalował z jej udziałem nie potrafi nawet policzyć. Piękna Krysia była też inspiracją dla Wojciecha Młynarskiego, który goszcząc w Karkonoszach napisał popularny w PRL szlagier „Jesteśmy na wczasach”. Przystojny pan Waldek, uwodził w nim sympatyczną pannę Krysię. Tak jak i ona był przewodnikiem i instruktorem kulturalno-oświatowym w Karpaczu, gdzie krótko także pracowała Trylańska.

- Prowadziłam wieczorki zapoznawcze i pożegnalne na turnusach. Ludzie tańczyli. Początkowo nawet nie wiedziałam, że zostałam bohaterką tej piosenki. Dopiero później to się okazało - wspomina. - Z Waldziem znałam się bardzo dobrze, ale nie łączyła nas żadna bliższa zażyłość - zastrzega.

Pani Krysia na stałe związała się ze Szklarską Porębą, gdzie mieszka do dziś. Pod Szrenicą zjawiła się 1 lutego 1951 roku, z nakazem zatrudnienia. Młodziutką instruktorkę sportową skierowano do pracy w Funduszu Wczasów Pracowniczych. Miała dbać o tężyznę fizyczną wczasowiczów i oprowadzać wycieczki. Na pierwszą wyszła tuż po swoim przyjeździe. - Ponieważ nie znałam drogi do wodospadu Szklarki, poprowadzili mnie wczasowicze, którzy byli w Szklarskiej Porębie już po raz kolejny – wspomina.

Szybko jednak połknęła górskiego bakcyla. Za pierwszą pensję kupiła stare, niemieckie narty. Narciarstwo i wyprawy w góry stały się jej pasją. Znalazła się pod dobrą opieką samego mistrza - Tadeusza Stecia, do dziś niezwykle cenionego znawcy regionu i współtwórcy struktur ratowniczych i przewodnickich w Karkonoszach.

- Opowieści Stecia notowało się w kajecikach, nawet podczas marszu. Zapisywaliśmy ich mnóstwo. On był chodzącą encyklopedią, innych źródeł nie było - wspomina.

Uprawnienia przewodnika sudeckiego zdobyła w 1961 roku. - Zwlekałam z tym, bo nie bardzo interesowały mnie zagadnienia polityczne, a wówczas taki przedmiot był na egzaminie przewodnickim obowiązkowy - tłumaczy. W czasach PRL zadaniem przewodników było też przekazywanie wczasowiczom osiągnięć władzy ludowej. Powtarzano im „jesteście pracownikami politycznymi”. Trzeba było ważyć każde słowo. Jeden z przewodników został zwolniony, gdy opowiedział dowcip o partii. Miał pecha, bo akurat oprowadzał wycieczkę członków komitetów wojewódzkich.

Góry nie były też tak dostępne jak dziś. W latach 50. Wojska Ochrony Pogranicza kontrolowały całą strefę nadgraniczną. Wejście np. na Szrenicę lub Śnieżkę wiązało się ze sporządzeniem listy uczestników wycieczki. Przy szlabanie odbierano im dowody osobiste i wydawano specjalne żetony. - Nie daj Bóg jak ktoś go zgubił. Były wtedy straszne problemy, wyjaśnianie, przesłuchania. Informowano zakład pracy - wspomina pani Krystyna.
W poważne tarapaty można też było wpaść zbliżając się do słupków granicznych. Żołnierze przez lornetki wypatrywali ludzi tuż przy granicy. Jeśli któryś z nich przeszedł nawet na kilka centymetrów na stronę czeską wszczynano alarm. Konsekwencją mogło być np. zwolnienie z pracy.