Prawo - magiczne słowo, które swoim blaskiem zasłania inne: obowiązek

To stare i raczej mało serdeczne życzenie, żeby nie powiedzieć rodzaj klątwy, dziś jak nigdy wydaje się aktualne. Nauczyciel jest bowiem profesją, która zawsze, a w dobie roszczeniowych dzieci i jeszcze bardziej roszczeniowych rodziców wymaga solidnych nerwów i stuprocentowego przekonania o powołaniu czy misji.

Wracając do opowieści znajomej nauczycielki. O tym, że szkolna młódź lubi wagary, wiadomo nie od dziś. Tyle że kiedyś wydawało nam się nie do pomyślenia, żeby rodzice dawali przyzwolenie swoim pociechom na uciekanie z lekcji. A dziś tak, niestety, bywa coraz częściej. Młody człowiek szaleje na imprezie w niedzielny wieczór i w poniedziałek rano ma kłopot ze wstaniem do szkoły. I co? I nie wstaje, a mama wspaniałomyślnie go usprawiedliwia, bo bidulek nie ma jeszcze 18 lat. Gdy osiągnie magiczny wiek, nie potrzebuje już do tego mamy. Sam może sobie usprawiedliwić nieobecność. Efekt? Spora część klasy, w której uczy znajoma, odpuszczała sobie pierwsze lekcje w poniedziałki. Wyluzowani licealiści mieli jednak pecha, bo zaprawiona w bojach belferka nie z takimi dawała sobie radę. Nie krzyczała, nie prawiła kazań. Przepytała z tego, co mówiła na lekcjach w poniedziałki rano. I dała tym do zrozumienia, że do szkoły jednak warto chodzić.

Co bardziej oporny uczeń ze wspomnianej klasy próbował jeszcze z nią walczyć argumentami w stylu: „Nie ma pani prawa”. Szybko jednak znów przekonał się, że owszem, ona ma prawo go zapytać, a on ma obowiązek chodzić do szkoły.

Do magicznego słowa „prawo” jeszcze wrócimy. Najpierw jednak słowo o samotności belfra, który może liczyć na wsparcie tylko nielicznych rodziców. Jeden z ojców, który pozwala swej latorośli chodzić na imprezy także w niedzielę, w poniedziałkowe poranki nie ma dla synka litości. Zmęczony czy nie, młodzieniec wstać do szkoły musi, słuchając przy tym ojcowskich uwag o obowiązkach, odpowiedzialności i tym podobnych niemodnych pojęciach. Spora jednak część mam, widząc swój niewyspany 16- czy 17-letni skarb, rozczula się i pozwala zostać w domu. Jedna lekcja - cóż to jest? Zdolny synek, to nadrobi. Domyślam się, że to ten sam typ mam, które w autobusie oprócz swojej torebki i torby z zakupami taszczą plecak, a w tramwaju czy autobusie stoją, gdy ich 10-letni syneczek siedzi sobie jak król. Po kilku godzinach siedzenia w szkolnej ławce, dodajmy. Przecież ma dziecina prawo do odpoczynku.

Właśnie, miało być o prawie. Jak tu się dziwić licealistom, skoro kilka tygodni temu od znajomego 7-latka usłyszałam, że pani w szkole niesłusznie zwróciła mu uwagę i że nie miała prawa tak zrobić. Tak, tak. Uczeń ma prawo przyjść do szkoły, jeśli ma ochotę, a nauczycielka nie ma prawa zwrócić mu uwagi. Ciekawe, co kiedyś powie ten i ów wyedukowany w prawie mądrala, gdy jego przyszły pracodawca mu powie, że on też ma prawo nie chcieć go zatrudnić, bo ma obowiązek wybrać lepszego, czyli bardziej obowiązkowego kandydata?