Być może, że poeta zapożyczył określenie "nocne przygody" od biblijnej "Pieśni nad pieśniami", gdzie także występują "nocne przygody" /Pnp 3,8/. Z kolei w Księdze Rodzaju występuje "zła przygoda" /Rdz 42,4/, a w Księdze Syracha - "przyroda złowroga" /Syr 51,11/. Bardziej pozytywnie o przygodzie pisze Jan Kochanowski, gdy w "Trenach" radzi: "Tego się, synu, trzymaj, a ludzkie przygody noś; jeden jest Pan smutku i nagrody". Ale dopiero Julian Ejsmond ocenia pozytywnie i pięknie przygodę: "Życie bez przygód jest jak wiosna przez kwiatów, jak niebo bez słońca, jak morze bez fali".
Czym zatem jest przygoda?
Przygoda.
Przygoda jest zdarzeniem niezwykłym i nieprzewidywalnym - i ma charakter bardziej indywidualny, osobisty niż obiektywny, i dlatego słusznie pisze Michał Choromański, że "przygoda jest w nas, a nie na zewnątrz". Inaczej mówiąc - to, co stanowi przygodę dla mnie, nie musi ją stanowić dla innych. Chociaż mogą być przygody o charakterze obiektywnym, wręcz uniwersalnym. Ten fakt tylko podkreśla misteryjność przygody, tym bardziej że - jak pisał Kochanowski - "jeden jest Pan smutku i nagrody", bo w końcu przygoda ma miejsce albo z woli Pana, albo z Jego dopustu. Stąd może mieć charakter miły, przyjazny, wręcz wymarzony, chociaż podświadomie, lub charakter gorzki i pełen cierpienia. Nam w tym miejscu chodzi raczej o ten pierwszy rodzaj przygody.
Świat przygód.
Bohater "Greka Zorby" Kazantazakisa stwierdza: "Wszystko na tym świecie ma swój ukryty sens. Ludzie, zwierzęta, drzewa, gwiazdy są hieroglifami... Kiedy spoglądasz na nie, nie wiesz, co one znaczą... Dopiero po latach pojmiesz...". Przygoda - łacińskie "adventura" - ma różne postacie i wymiary. Może to być przygoda istnienia, życia: "Dziękuję ci, Panie, żeś mnie tak cudownie stworzył" /Ps 139,14/. Może być przygoda stanu czy zawodu: "Chciałem być księdzem, zostałem lekarzem" - wyznaje jeden ze znakomitych lekarzy wrocławskich prezbiterów. Przygoda może przybrać postać śmierci - nagłej, niespodziewanej, wokół której zadaje pytania wspomniany już Grek Zorba: "Co to wszystko znaczy? Dlaczego musimy umierać?". Można wreszcie mówić o przygodzie wieczności w "niebie nowym i ziemi nowej /Ap 21,1/. Najczęstszą jednak i najbardziej klasyczną postacią przygody są zdarzenia i wydarzenia, o których Daniel Naborowski, poeta z przełomu XVI i XVII wieku, tak pisał:
"Świat - może, człowiek - okręt od burzy niesiony,
Przygody - skryte skały, szczęście - wiatr szalony".
Życie pełne przygód.
Mam przed sobą książkę Martyny Wojciechowskiej "Raport specjalny. 20 niesamowitych historii" o życiu poszczególnych ludzi, pełnym przygód. Wśród nich - Wanda Rutkiewicz, moja znajoma, która spod Shisha Pangmy w roku 1987 przysłała mi kartkę z dopiskiem: Przepraszam za Milczenie". Tylko że to "Milczenie" trwa do dzisiaj, bo Wanda zaginęła kilka lat potem pod Kangchendzongą. Jej przygoda życia i wieczności trwa do dzisiaj! A gdy chodzi o przygody w moim życiu, było ich wiele. Jedną z nich był rejs "Stefanem Batorym" na Wyspy Kanaryjskie, podczas którego - w ramach przygody - pełniłem funkcję kapelana statku. Inną przygodą było zdobywanie najwyższego szczytu Pirenejów, Pico de Aneto /3404 m/, a także pełne przygód trzy wyprawy na Kaukaz. "Czy nam się to podoba, czy nie, nasze życie odciśnie piętno na Wszechświecie" - zapewnia Mihaly Csikszentmihalyi.
Ks. Roman E. Rogowski
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
