Milczenie bywa złotem, czyli Robert Lewandowski łasy na zaszczyty z łaski [felieton]

Imponuje mi jej sportowa klasa, głód sukcesów, fajny jest okrzyk „jazda”. Pasuje mi, że Polka dokonuje wielkich rzeczy w globalnym sporcie, ale jak miałbym ją lubić. Ta przecież nie znam dziewczyny, że powiem coś z (rodzinnego) przemyska.

I jeszcze jedno. Za triumf w Rzymie Iga zaksięgowała 700 tysięcy dolarów. Stan jej konta rośnie jak na drożdżach - z samych kortów podniosła już ponad 20 mln „zielonych”. Robi wrażenie? Musi, ale nie jestem pewien, czy akurat sukcesy na tym polu wzmagają sympatię wobec raszynianki. Sympatię rodaków, mianowicie…

Parę dni temu odezwał się Robert Lewandowski. Skomentował głosy, jakoby komitet plebiscytu Złotej Piłki miał mu przyznać zaległą nagrodę, czego odmówił 4 lata temu, wykręcając się pandemią. Co na to polski snajper tysiąclecia? „Byłby to dla mnie ogromny zaszczyt i przyjąłbym tę nagrodę” - stwierdził „Lewy”. Zapytany o sprawę mesje dyrektor plebiscytu odparł, że „nie rozważaliśmy tego”.

Temat był dęty, ale przypomniał mi zdanie z felietonu Dariusza Tuzimka. Dawno to było i szło jakoś tak: „Pogodziłem się już z tym, że Maciej Skorża nie napisze książki pt. Z dziejów honoru w Polsce”. Dziennikarz kpił z ówczesnego trenera Legii, bo ten zniknął z medialnych radarów, gdy Jakub Rzeźniczak dostał po buzi od „kibica”. Szkoleniowiec legionistów wolał się nie mieszać. Robert sytuację miał mniej wymagającą, za to jak najbardziej godną zmilczenia nagabywań. Jednak miast hardo i dumnie, piłkarz Barcy wyraził się gładko i grzecznie. Rozumiem to, ale nie lubię.