Michał Bieniek już nie wyskoczy

Anna Rogowska, Monika Pyrek i Marek Plawgo to trio, które miast walczyć o medale lekkoatletycznych mistrzostw Europy w Barcelonie, musiało w tym czasie lizać rany. I liże, by jeszcze do fachu wrócić. Michał Bieniek, wrocławski skoczek wzwyż, już nie. W wieku 26 lat został zmuszony zakończyć karierę.

Jako 21-letni zawodnik podopieczny Bogumiła Mańki skoczył podczas mistrzostw Polski w Bielsku-Białej 2,36 m. W 2005 roku długo był to najlepszy wynik na listach światowych. Świat jednak nie zdążył się z tym nazwiskiem osłuchać. Na igrzyska do Pekinu poleciał Bieniek bez klubowego opiekuna, bo musieli lecieć ci, którzy zasypiali na trawniku. Skończyło się wysokością 2,20 i brakiem awansu do finału.

Karierę Bieńka raz po raz stopowały kontuzje. Na przełomie 2008 i 2009 roku skoczek zerwał ścięgno Achillesa i to był początek końca. Zamiast skakać do gardeł najlepszym, kuśtykał na rehabilitację. Do czasu.

- Michał przeszedł całą rehabilitację i znów spokojnie zaczęliśmy ćwiczyć. Nawet w ubiegłym roku zrobił 2,13 na halowych mistrzostwach kraju. W marcu wybraliśmy się jednak na obóz do Szklarskiej Poręby i tam coś w achillesie puściło. Do dziś go boli. Najgorsze, że nie ma kto Michałowi pomóc, bo to kosztuje. A trzeba by wszystko zdiagnozować i wyleczyć. Wtedy chłopak byłby jeszcze nawet na medal w Londynie - twierdzi Bogumił Mańka. - Michał musi jednak z czegoś żyć, więc podjął pracę zawodową. Jest menedżerem, sprzedawcą czegoś tam. I tak jeden z największych talentów na świecie przedwcześnie zakończył karierę - dodaje.

Najważniejsze, żeby zrobili nam we Wrocławiu miejsce do pracy. Na trening techniczny musieliśmy jeździć do Opola, a na Polach Marsowych budują sobie pomnik

Skok wzwyż to ciężka konkurencja dla chuderlawych chłopców, stąd tak kontuzjogenna. A pech chciał, że Bieniek nie ma w kolekcji medalu dużej światowej imprezy. Stąd i poważnego finansowania było brak. - Co innego taki Marek Plawgo. Choć na PZLA akurat nie można tylko narzekać, bo wcześniejszą rehabilitację sfinansował w 60 procentach. Teraz jest już w zasadzie koniec, choć mam jeszcze cichą nadzieję, że mógłby się Michał wyleczyć i jesienią wrócić. Bozia dała mu bowiem to, co ma - bombę atomową. W hali znów to już dobrze wyglądało, prawdopodobnie zaszkodził mu jednak trening górski - analizuje Mańka, zwracając przy okazji uwagę na kompletny brak we Wrocławiu bazy treningowej.

- Najważniejsze, żeby, do jasnej cholery, zrobili nam we Wrocławiu miejsce do pracy. Przecież na trening techniczny musieliśmy jeździć do Opola, a na Polach Marsowych budują sobie pomnik. AZS AWF to jedna z najmocniejszych sekcji w kraju, a warunki ma najgorsze. Szlag mnie trafia, gdy słyszę o Euro, Śląsku czy żużlu, podczas gdy na Stadionie Olimpijskim jest gorzej niż w Bangladeszu. To nie tartan tylko sparciała guma, którą palcami do betonu wydrapujemy. Stąd te kontuzje. Skoku wzwyż trenować nie mogę, bo każde odbicie grozi kontuzją, ale co na to rektor?! Ja się mówić nie boję, bo jestem emerytem. Nie wywalą mnie - piekli się Mańka, którego zawodniczka - Danuta Bułkowska do dziś jest rekordzistką Polski z roku... 1984 (1,97).

Szkoleniowiec za wygraną jednak nie daje. - Powiedziałem sobie, że jeśli któraś z moich dziewczyn tego wyniku Danki nie poprawi, to żadna - zaznacza. A kandydatki ma trzy. To Justyna Kasprzycka (23 lata), Urszula Domel (22) i Martyna Nowak (21). Na jakich wysokościach na razie robią? Odpowiednio 1,88, 1,86 i 1,82. Domel to brązowa medalistka zeszłorocznych młodzieżowych ME z Kowna, teraz na taką imprezę wybierze się prawdopodobnie Nowak. - Mam dopiero 66 lat, więc spokojnie, jeszcze trochę popracuję. Może do stówy - uśmiecha się Mańka.