Marsjański łazik Scorpio stworzony przez studentów Politechniki Wrocławskiej został doceniony przez naukowców z NASA! [FILM]

Scorpio 7 to najnowszy łazik marsjański od koła naukowego złożonego ze studentów Politechniki Wrocławskiej. Został w całości przez nich zaprojektowany, a elementy potrzebne do zbudowania go pozyskano w różny sposób.

- Łazik jest skonstruowany od podstaw. Wzorowaliśmy się na poprzednich urządzeniach, ale nasze urządzenie jest w pełni autorskie. Od szkieletu, przez systemy elektroniczne, aż po obudowę korpusu i elementy manipulacyjne takie jak szczypce. Do kontroli łazika używamy napisanego przez nas oprogramowania. Scorpio 7 kierujemy więc z poziomu laptopa - opowiada Zofia Stypułkowska, prezeska projektu SCORPIO.

W projekcie SCORPIO wykorzystywane są wysokiej jakości materiały, jak m.in. włókno węglowe czy aluminium używane w przemyśle kosmicznym.

– Zawieszenie jest wzorowane na prawdziwych łazikach marsjańskich. Każda płytka zaprojektowana jest przez nas, wszystko jest chronione przed odwrotną polaryzacją lub zbyt wysokim napięciem. Te systemy działają również w łazikach marsjańskich. Mimo wszystko, to skomplikowany sprzęt. Wiele systemów musi się zgrać ze sobą w ciężkich warunkach – dodaje Michał Wnuk, zastępca prezesa projektu.

Urządzenie musi zdać egzamin na zawodach rangi międzynarodowej. Zespół studentów regularnie jeździ więc na wydarzenia, które są organizowane pod patronatem różnych agencji kosmicznych. Ostatnio w Adelajdzie w Australii polscy studenci zajęli drugie miejsce.

Studenci różnych uczelni z całego świata wykonywali zadania takie jak:

• kontrolowania systemów lądownika kosmicznego,
• informowania systemu o wszelkich urządzeniach,
• pokonywania przeszkód terenowych,
• odnajdywania skrytek z zaopatrzeniem,
• usuwania przeszkód z drogi przejazdu łazika,
• zjechania konstrukcją z platformy symulującej lądownik,
• lokalizowania próbek z piaskiem,
• w pełni autonomicznego działania.

– Zawody są różne pod względem wymagań. Raz opłaca się szybko wykonać zadanie, raz potrzebna jest wzorowa łączność z łazikiem, a innym razem należy pobrać próbkę, zbadać, czy było na niej życie, albo wydobyć wodę ze skały i wykonać odwiert – tłumaczy Zofia Stypułkowska.

Ograniczenia są potrzebne, a jedno z nich jest inspirowane działaniami wrocławskich studentów.

– W pustynnych i górzystych warunkach każdy centymetr wysokości ma ogromne znaczenie. Kiedyś postawiliśmy więc antenę na łaziku o wysokości 4 metrów. Po naszym udziale wprowadzono zapis o maksymalnych rozmiarach urządzeń. Teraz musi się on zmieścić w kostce 1,2m x 1,2 m – dodaje.

Michał opowiada, że choć rywalizacja między zespołami jest duża, to zawsze odbywa się ona w przyjaznym środowisku.

- Rok temu ze Scorpio 7 zupełnie przypadkiem wylądowaliśmy w motelu razem z ekipą z AGH. Każda, nawet mała awaria, była niwelowana wspólną pracą. Jeśli komuś brakowało klucza, to chodziliśmy po pokojach go pożyczyć. Wymienialiśmy się spostrzeżeniami i pytaliśmy o usprawnienia. Niektórzy wolą pracować sami, natomiast na końcu zawodów finałowy dzień polega przede wszystkim na integracji. Głównym celem to wymiana kontaktów, wiedzy i unikalnych pomysłów między sobą – wspomina.

- Poza tym, jak smakowałoby zwycięstwo, gdybyśmy je zdobyli poprzez zepsucie wszystkich innych łazików? Chcemy być najlepsi wśród działających urządzeń. To daje większą satysfakcję – dodaje Zofia.

Choć łazik Scorpio 7 nazywany jest „marsjańskim”, to nigdy może w przestrzeń kosmiczną nie polecieć. Największym ograniczeniem są, niestety, kwestie finansowe.

- Ogranicza nas przede wszystkim regulamin zawodów. W USA maksymalnym budżetem są 22 tysiące dolarów. Niby dużo, ale w momencie zamawiania części te pieniądze zaczynają topnieć błyskawicznie – mówi Zofia Stypułkowska.

Koszty są duże przez brak elementów konstrukcyjnych na rynku.

- Nie są one seryjnie produkowane. Jeśli je zamawiamy, to koszt stworzenia i obróbki jest ogromna. Jeśli my produkujemy niektóre części, na przykład na drukarce 3D, musimy samodzielnie stworzyć projekt, zaprogramować konstrukcję i zamontować ją w naszej instalacji. To nie jest używane nigdzie indziej, stąd tyle kosztuje – mówi z kolei Michał.

Spora część konstrukcji jest wykonana na zasadzie wymiany barterowej. Czasami elementy wykonują dla studentów technicy z Politechniki Wrocławskiej. Sami przyznają, że można się też wiele nauczyć samodzielnie.

- Praca przy projekcie SCORPIO i łaziku Scorpio 7 to też duża szansa na wejście do miejsc na uczelni, gdzie na co dzień żaden student nie ma wstępu. Powiedzmy, że w odlewni stworzyliśmy moduł „science” i dokonaliśmy tego własnymi rękami. Gdyby nie koło, to nie mielibyśmy na to okazji – opowiada Zofia Stypułkowska.

Studenci optymistycznie przyznają jednak, że doinwestowany łazik Scorpio mógłby sobie poradzić w przestrzeni kosmicznej. Nawet w odległości 54 milionów kilometrów od Ziemi (najkrótsza odległość między Marsem i naszą planetą).