Ludzkość doszczętnie ogłupiała, bo mądrzejsi mieli dzieci mało, albo wcale, za to tumany mnożyły się na potęgę. Zabudowa miast w ruinie, uprawy uschły, społeczeństwo to debile i kretyni, rząd niewiele mądrzejszy. Po wstępnych perturbacjach i niebezpieczeństwach, u faceta z XX wieku wykryto największy na świecie iloraz inteligencji, biorą go więc do rządu, aby zaradził klęskom. Wymyślił, aby zamiast chemią, podlewać rośliny czystą wodą (tubylcom znaną tylko z ubikacji) i pola się zazieleniły. Ostatecznie facet zostaje prezydentem USA i żeni się z towarzyszką swojej podróży w czasie, w gruncie rzeczy całkiem porządną dziewczyną. Happy end chwilowy, bo zmajstrowali tylko kilkanaścioro potomstwa, a jego tutejszy pomagier spłodził z licznymi żonami kilkaset równie głupich, jak sam, dzieciaków.
Po projekcji siebie też uznałem za tumana, bo kto ogląda w środku nocy takie czwartorzędne komedyjki? Nawet bezsenność tego nie usprawiedliwia. Aliści kilka dni później wpadła mi w ręce publikacja o angielskim uczonym Woodley'u. Twierdzi on, że współczesny ubytek inteligencji populacji ludzkiej jest tak szybki, iż może spowodować skutki katastrofalne. Jako powód podaje rozwój medycyny oraz ubezpieczenia. W Polsce wprawdzie obie dziedziny nie osiągają szczytowego poziomu, ale korzyść to niewielka, najwyżej zgłupiejemy trochę później niż inni.
W poprzednich wiekach wojny, choroby, brak higieny, zbierały więcej ofiar wśród dzieci, szczególnie tych, których rodzicom brakowało siły przebicia. Większe szanse miało potomstwo bogatych, silnych i mądrzejszych. Dziś, w epoce (względnego choćby) bezpieczeństwa, intelekt posłużyć może karierze, ale nie stanowi już warunku utrzymania się przy życiu. Toteż i niezbyt mądry sobie poradzi.
Doktor Woodley oblicza, że kreatywność spadła czterokrotnie, bo u schyłku XIX wieku roczna ilość odkryć wynosiła 16 na miliard osób, obecnie zaś tylko 4. Może to spowodować kompletny zastój naukowy, a co za tym idzie, zamieranie gospodarki. Fatalna prognoza, współczuję wnukom.
Jeszcze pokrewna tematowi opinia Stanisława Lema sprzed 21 lat (pierwodruk w paryskiej "Kulturze", maj 1992 r.): Z jednej strony coraz świetniejsze, precyzyjne, wciąż udoskonalane technologie, a z drugiej to czemu one służą, staje się coraz bardziej tandetne, kiczowate, nasycone okrucieństwem, sadyzmem, bebechowatą i atawistyczną zwierzęcością w znaczeniu regresu. Progres został więc koniem pociągowym regresu…
Czyli im lepiej tym gorzej. Chyba to już później słyszałem od niektórych polityków, choć wątpię, aby czytywali Lema…
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
