Komitet powitalny u wrót wrocławskiej katedry

W średniowieczu sfera sacrum była wyraźnie oddzielona od sfery profanum. Wchodząc do świątyni należało pozostawić na zewnątrz zgiełk miejskiego życia. Portyk przed wrocławską katedrą stanowi wyraźną granicę między dwoma światami, a przejście do modlitewnego skupienia ułatwiają święci, którzy witają wchodzącego do wnętrza. Jest to dzieło Hansa Bertholda i Petera Franczke, którzy w XV stuleciu, na zamówienie wrocławskiej kapituły katedralnej, wykonali imponującą kompozycję, włączając w nią, zgodnie z życzeniem zleceniodawcy, rzeźby i kolumny z wcześniejszych dekoracji katedralnych. Najważniejsza świątynia Wrocławia była bowiem wielokrotnie przebudowywana. Dlatego niektórzy ze świętych, jak choćby św. Jadwiga pojawiają się w obrębie portyku dwa razy.

Na jednym z wizerunków trzyma ona w dłoni figurkę Marii, którą za życia otaczała ogromna czcią i z którą została pochowana. W drugiej ręce widnieje model kościoła – chodzi o klasztor w Trzebnicy. Po raz drugi patronka Śląska pojawia się trzymając w ręku buty. Zwykle chodziła boso, więc jej spowiednik zalecił, aby chociaż w mrozy nosiła buty. Dowcipna św. Jadwiga zastosowała się do zalecenia – a że nosiła je w ręku, nie na nogach, to już inna sprawa. Niezmiernie interesująca płaskorzeźba znajduje się po prawej stronie – ukazuje walkę „dzikich mężów”. Te postacie w średniowiecznej ikonografii oznaczały nieujarzmione siły natury, żyjące w lasach, blisko z naturą. Bywa, że pojawiają się w kompozycjach herbowych, trzymając tarcze. Często są obiektem kpiny, pokazywane, jako gruboskórne, prymitywne istoty, toczące brutalne pojedynki wręcz lub uzbrojone w maczugi. Ludzie w średniowieczu też lubili pośmiać się z głupszych od siebie.