W tym miejscu rodzi się pytanie zasadnicze. Kogo na myśli miał poeta, pisząc ten sławny wierszyk. Już wiem, że wszyscy wiecie, ale pozwólcie i mnie na chwilę satysfakcji z rozszyfrowania imienia i nazwiska bohatera Tuwimowego utworu. Tak jest. To Grzegorz Napieralski, niekwestionowany (?) lider Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Nie wiem, skąd przed laty partia go wygrzebała, nie rozumiem powodów, dla których postawiła go sobie na czele, wiem jedno - to największe nieszczęście Sojuszu od czasów "lub czasopisma".
Wprawdzie jest takie powiedzenie: "Nieszczęścia chodzą parami", ale w przypadku Grzesia nie ma ono specjalnie sensu. Bo Grześ, choć występuje solo, za każdym razem dwoi się i troi, a nawet multiplikuje wielokrotnie, tylko że i tak nikt nie jest w stanie uwierzyć ani w to, co on mówi, ani tym bardziej w to, co robi lub jak się zachowuje. Nie mam pojęcia, z czego to wynika, ale o braku jakiejkolwiek wiarygodności Grzesia świadczy niemal każde jego słowo, a już mowa jego ciała przekonanie owo wzmacnia niepomiernie.
To ciekawe zagadnienie (najpewniej dla socjologów, psychologów i różnej maści specjalistów od wizerunku), bowiem Grześ skądinąd jest facetem całkiem sympatycznym. Dopóty, dopóki nie otworzy ust (na każdy praktycznie temat), czy nie zacznie rozdawać jabłek pod kopalnią, jeść obiadu w pustej, góralskiej chacie albo kupować wyprawek dla córek, co przecież robi zawsze. No i mrugać tymi swoimi gołębimi oczami.
Jestem w połowie felietonu i już nie bardzo wiem, co dalej pisać o tej, jakkolwiek by ją oceniać, ważnej postaci politycznej, postaci jednak aż tak bezbarwnej i bezpłciowej, że klawiatura odmawia dalszej współpracy z piszącym.
Polski też Zapatero, niestety, z każdym kolejnym dniem, co szczególnie właśnie podczas kampanii wyborczej (równie bezbarwnej jak Grześ) rzuca się w oczy, krok po kroku wypełnia postawione przez poetę zadania bohatera tytułowego, cytowanego na wstępie utworu. Idzie więc nasz Grześ przez tę naszą wieś, na początku ugina się pod ciężarem worka, który sam sobie zarzucił na plecy, ale z każdym krokiem podnosi głowę, bo worek coraz lżejszy. I cieszy się zadowolony, że oto on daje sobie radę z ciężarem, a przecież Grześ aspiruje do fotela co najmniej wice.
Może znajdzie się ktoś w Sojuszu, kto krzyknie: "Grzesiu! Jesteś nagi, jak ten król z bajki. Jest ci coraz lżej, bo w worku, który niesiesz, dziura!".
Nie bardzo w to wierzę. Ci, którzy mogliby tak krzyknąć, krzyczą niby, ale już z pozycji wyautowanych przez Grzesia (proszę, bezbarwny, lecz zdolny), więc do Grzesia to nie dociera, tym bardziej że ci przygarnięci zbudowali przed Grzesiem ekran lustrzany, który nie dość, że Grzesia izoluje, to jeszcze pozwala mu oglądać siebie w pozycji nabrzmiałej. Przeważnie ideologią, innej miary Grześ nie zna.
Grzesiu! Bo będzie tak: "Wraca Grześ przez wieś, zbiera piasku ziarnka. Pomaluśku, powoluśku, zebrała się miarka". Miarkuj, Grzesiu. Na miarę zdecydowanie zbyt wcześnie.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
