Felieton Janusza Wolniaka. Wielkie i małe serca

Tak jest w Świdnicy, gdzie pięćdziesięcioro wolontariuszy od dwóch tygodni pracuje bezustannie i dalej apeluje, by przynosić kołdry, poduszki i prześcieradła dla przyjeżdżających codziennie uchodźców. Jedna z wolontariuszek prosi mnie bym podziękował świdniczanom za ich wielkie serca, co niniejszym czynię.

Tak jest w Strzegomiu, gdzie zakwaterowano już około 300 osób. I co ciekawe, jak dowiaduję się od prezesa miejscowego OSiR-u, nikt nie chce stamtąd wyjeżdżać do Niemiec, gdzie oferowano im nie tylko podróż, ale i zakwaterowanie.

Wielkie pokłady empatii i serca mają też mieszkańcy Świebodzic. Świadczą o tym codzienne oferty pomocy jakie składają. Tutaj też w OSiR-rze przez cały tydzień można przynosić potrzebne rzeczy dla Ukraińców.

Można by tak po kolei przywoływać następne przykłady, choćby całą Kotlinę Kłodzką, gdzie czekają na uchodźców.

I gdybym na swoje nieszczęście nie zajrzał do intenetu, do mediów społecznościowych, gdybym nie przeczytał komentarzy pod tekstami o pomocy, gdybym nie wysłuchał paru toksycznych komentarzy od paru ludzi, to żyłbym w przekonaniu, że wszędzie są ludzie jakich na co dzień spotykam we Wrocławiu, czy takich z jakimi rozmawiałem w Świdnicy, Strzegomiu czy Świebodzicach.

Tymczasem w tym drugim świecie pewna pani pisze (cytuję dosłownie z oryginalną pisownią): „Doczekaliśmy czasu kiedy ukrainiec ma za darmo w Polsce mieszkanie, komunikację, leczenie, edukację, telefon za 1zł, rozrywkę, studia,12tys,500+,300+, priorytetem jest dać pracę ukraińcom - a Polak ma inflacje, wysokie podatki, marne pensje i michę ryżu na pocieszenie. Jprdl”.

Ludzie bez empatii nie rozumieją, że tam padają bomby, że uchodźcy zostawiają tam cały dorobek swojego życia i nie wiedzą kiedy i czy w ogóle będą mogli tam wrócić.