Dokąd zmierzamy - część 2. Felieton Janusza Gajdamowicza

Otóż w następną sobotę było jeszcze lepiej niż tydzień wcześniej. Oczywiście, oprócz setek pomniejszych atrakcji zdarzyły się dwie dosyć duże i jedna – w ocenie piszącego te słowa - wyjątkowa. Ale o niej za chwilę.
Jak powszechnie wiadomo, sport, muzyka i gry to rozrywki, które w dużej mierze uwielbiają wszyscy, ale co mają zrobić wszyscy, gdy wszystko dzieje się naraz, w tej samej chwili, a do tego skutecznie paraliżuje życie miasta. Tak też się stało w sobotni wieczór, kiedy to za przyczyną doskonałej synchronizacji koncertu słynnego na całą Polskę artysty, śpiewającego na miejskim stadionie i słynnego na całą Polskę nocnego półmaratonu, przebiegającego przez centrum i wschodnią część miasta, co niektórzy wrocławianie - delikatnie mówiąc - mało nie zwariowali.
No i wspomniana jeszcze atrakcja wyjątkowa. Kiedy wybrzmiały ostatnie nuty hucznego koncertu, niezawodna Odra przyniosła kolejną porcję dźwięków, które z nadchodzącym zmrokiem i wschodnim wiatrem, z minuty na minutę nabierały swojej siły. Jeszcze o świcie nie dawały zmrużyć oka w tę upalną noc. W niedzielę rano wszystko się wyjaśniło…
Nocna dyskoteka i chóralne śpiewy zorganizowane nad rzeką, w samym środku miasta, (wg planu od 21.00 do 3.00) i sygnały karetek pogotowia, które pędziły po omdlałych miłośników biegania, sprawiły tę jedyną w swoim rodzaju kakofonię dźwięków. Karetki jeździły zresztą w niedzielę do południa. Na okrągło.
A to tylko drobna namiastka całej reszty. Jak tu nie zwariować więc w tym naszym (?) Wrocławiu i ponownie na koniec głośno nie zapytać: czy ktoś nad tym wszystkim jeszcze choć trochę panuje?