Czas letni czy zimowy? Zróbmy sobie referendum

Z reguły uzgodnienie zegara biologicznego z administracyjnym nie sprawia mi większych kłopotów, lecz wiem, że są osoby, u których takie machinacje nie przechodzą bezboleśnie. Organizm protestuje, zwłaszcza gdy trzeba wcześniej wstać z łóżka. Teraz co prawda spaliśmy o godzinę dłużej, jak zwykli mawiać przy takich okazjach telewizyjni prezenterzy, tyle że to pic na wodę, gdyż olbrzymia większość ludzi była na nogach o tej samej porze, co dzień wcześniej. To tylko wskazówki zegarka sugerowały, że takie z nas ranne ptaszki.

Pomysł zmiany czasu na letni najbardziej popierali zawsze ludzie czynu, których denerwowało, że bliźni pozostają w łóżkach, gdy za oknem świat rozświetla słoneczko. Już Benjamin Franklin (1706-1790), gdy był ambasadorem USA w Paryżu, zżymał się na takie marnotrawstwo energii i proponował, by budzić mieszkańców stolicy Francji salwą armatnią.

Natomiast jako pierwszy publicznie zaproponował na początku XX wieku zmianę czasu Anglik William Willett, wskazując na wielkie korzyści z zastosowania czasu letniego dla gospodarki, wynikające głównie z mniejszego zużycia prądu do oświetlania hal fabrycznych i ulic. Od tamtej pory wiele się jednak zmieniło i dziś zalety zmiany czasu są kwestionowane, natomiast podkreśla się kłopoty natury psychologicznej i zdrowotnej. Na przykład statystycy udowadniają, że rozkojarzenie i gorsze samopoczucie kierowców doprowadzają do większej liczby wypadków.

Sprawa oparła się już o Parlament Europejski, lecz na przeszkodzie stanęło zamieszanie związane z epidemią koronawirusa. Słychać, że niektórzy znów zamierzają wałkować kwestię czasu w Sejmie. Jeśli uda się zainteresować tematem szersze kręgi, to proponuję, by w referendum poddać pod głosowanie, czy mamy powrócić do czasu zimowego, czy raczej pozostać przy czasie letnim. Niech Polacy pospierają się dla odmiany o coś innego niż o politykę.