„Anioły w Ameryce”, które melomani mogli zobaczyć na IV Festiwalu Opery Współczesnej, to spektakl skończony. Świetny wizualnie, z rewelacyjną muzyką i genialnie zaśpiewany. Gdybym miała wymienić, kto był bardzo dobry, musiałabym wymienić wszystkich, nie da się jednak ukryć, że to Aleksandra Kubas-Kruk w „Aniołach” stworzyła kreację życia – biorąc pod uwagę jej dotychczasowy dorobek.
„Anioły” to dramat Tony’ego Kushnera, za który dostał on nagrodę Pulitzera. Długi, bo oryginał trwa siedem godzin. Niełatwy, bo jest próbą zmierzenia się z szokiem, jakim dla Ameryki lat 80. okazała się epidemia AIDS dotykająca nie tylko środowiska narkomanów, ale również prawników, lobbystów, polityków, artystów.
Dramat Kushnera doczekał się ekranizacji telewizyjnej – w miniserialu zagrali m.in. Al Pacino i Meryl Streep. Wersję muzyczną sztuki zamówił u węgierskiego kompozytora Petera Eötvösa paryski Théâtre du Châtelet. Mari Mezei, żona Eötvösa, siedmiogodzinny dramat skróciła do dwóch godzin. Już samo to jest dużą sztuką, za którą należą się wielkie brawa. Ale istotą „Aniołów w Ameryce” by Eötvös jest fenomenalna muzyka, która nie tylko oddaje stany emocjonalne bohaterów, ale też oniryczną przestrzeń, w której się z tymi emocjami zmagają.
Udało mi się zamienić kilka słów z rektorem Akademii Muzycznej prof. Krystianem Kiełbem, który nie krył zachwytu muzyką Eötvösa. Śpiewaków komplementował tenor Tadeusz Pszonka, podkreślając, że Eötvös zafundował im piekielnie trudne zadania. A ja liczę, że „Anioły” wejdą do repertuaru na stałe.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
